نام مقدس حسین در نخستین دوره‌های ادبیات عرفانی
قسمت دوم از مقاله ی :نام نمادین حسین در ادبیات عرفانی
در نخستین آثار عرفانی به زبان فارسی و به ویژه در اشعار این دوره، نام مقدّس‌امام حسین(ع) به عنوان سمبل فنای فی الله مطرح شده است. ابوالحسن علی ابن‌عثمان جلابی هجویری صاحب كتاب گران قدر كشف المحجوب» در بیان احوال اولیای‌الهی امام حسین(ع) را این گونه توصیف می‌كند:
- ابو عبدالله الحسین بن علی ابن ابی طالب رضی الله عنهما از محققان اولیا بود وقبله اهل بلا و قتیل دشت كربلا و اهل این قصه بر درستی حال وی متّفقند، كی تا حق‌ظاهر بود مر حق را متابع بود، چون حق مفقود شود شمشیر بر كشید و تا جان عزیز فدای‌شهادت خدای عزوجل نكرد، نیارمید. "
همان گونه كه مشاهده میشود، هجویری شهادت و فنای فی الله را از خصوصیات‌بارز امام حسین(ع) می‌شمارد و این برداشت در شعر شاعر و عارف بزرگ قرن پنجم‌حكیم ابوالمجد مجدود آدم سنایی، غزنوی نیز راه می‌یابد. سنایی یكی از بزرگ ترین‌شاعران پارسی گوی است كه برای نخستین بار مفاهیم عرفانی را وارد شعر فارسی كرد.وی در شعری در مدح رسول اكرم(ص) می‌سراید:
رحلت پیامبر اکرم(ص) و امام حسن مجتبی(ع) و آفتاب هشتم امامت حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) تسلیت باد
حسین ,این ,الله ,به ,ع ,نخستین ,حسین ع ,نام نمادین ,ی نام ,مقاله ی ,نمادین حسین
درباره این سایت